Aurélie Defez
“Ik maak memes op kleding.” Aurélie Defez hanteert een speelse benadering waarmee ze sociale klassen en hiërarchieën uitdaagt. Ze verkent de paradoxale relatie tussen het bekritiseren van ongelijkheid en het creëren van objecten die in handen komen van een geprivilegieerd publiek.
Aurélie Defez is een ontwerpster met een focus op mode, design en grafische kunst. Na het voltooien van haar studies aan de Design Academy Eindhoven in 2021, nam ze deel aan de Dutch Design Week. Aurélie breidde haar kennis vervolgens uit met een masterprogramma “Design and the Politics of Multiplicity” aan de École de Recherche Graphique (ERG) in Brussel. Haar academische traject stelde haar in staat om haar eerste collecties te ontwikkelen en tegelijk haar artistieke visie te verfijnen. Haar werk is sindsdien in verschillende tentoonstellingen gepresenteerd. In 2021 verkende ze de grenzen van vakmanschap en moderniteit tijdens de Modern Craft tentoonstelling bij MAD Brussels. Ook op het FASHIONCLASH Festival in 2022 in Maastricht toonde ze narratieve stukken die mode met sociale kritiek vermengen. In 2023 exposeerde ze op Infra·Flux, een voorstelling voor ERG-afgestudeerden. Haar werk werd getoond in de expo ‘Draad’ bij Texture in Kortrijk. Daarnaast werd ze opgenomen in de herfsteditie van 2024 van Slanted Magazine. Een tijdschrift dat zich richt op mode en typografie, een gebied waarin Aurélie Defez blijft zoeken naar nieuwe narratieven met een kritische blik.
“Ik heb twee objectieven. Enerzijds stel ik de commerciële waarde van esthetisch design binnen een kapitalistisch systeem in vraag. Anderzijds maak ik stijlvolle objecten binnen een hogere prijsklasse.”
Van jongs af aan streeft Aurélie Defez een visie na die verder gaat dan esthetiek. Voor haar zijn kleuren, patronen en materialen niet zomaar elementen, maar markeringen van een identiteit die bepalen hoe we onszelf waarnemen en positioneren in de maatschappij. Aurélie beschouwt kleding als een visuele taal die sociale relaties vormgeeft en klassenverschillen benadrukt. Volgens Aurélie is de rol van een ontwerper niet beperkt tot het creëren van esthetisch aantrekkelijke objecten. Ontwerpers moeten ook de sociale en politieke dynamiek achter hun creaties in vraag stellen. Maar voor wie is het werk van Aurélie Defez uiteindelijk bedoeld? Haar sarcastische antwoord onthult haar dubbele benadering: “Ik heb twee objectieven. Enerzijds stel ik de commerciële waarde van esthetisch design binnen een kapitalistisch systeem in vraag. Anderzijds maak ik stijlvolle objecten binnen een hogere prijsklasse.” Deze kritische reflectie vormt de basis van haar creatieve praktijk.
Centraal in haar werk staat de “meme”. Voor Aurélie fungeren memes zowel als narratief hulpmiddel als als kritische lens op de hedendaagse maatschappij. Dit medium stelt haar in staat om een ironische dialoog te creëren en, geïnspireerd door virale beelden op sociale media, een ecosysteem van gedeelde betekenissen op te bouwen. In haar project eAt tHe rIcH (2021) geeft ze tweedehands sport- en werkkleding een nieuw leven, met een satirische kijk op de commodificatie van populaire culturen en esthetiek. Zo vervangt ze traditionele prints op kleding met borduurwerk geïnspireerd door memes. Door goedkope kledij te combineren met borduurtechnieken transformeert ze verouderde stukken in objecten van verlangen, waarmee ze de opvattingen over esthetiek uitdaagt en de waarde van een object opnieuw definieert.
De ontwerpster creëert stukken die kritiek vormen op de luxeconsumptie. Ironisch genoeg erkent ze tegelijkertijd dat ze bijdraagt aan hetzelfde systeem dat ze bekritiseert. Haar collectie Gentrification Scarves (2023) belichaamt deze paradox: om een eerlijk inkomen te verdienen, moet ze haar werk verkopen in markten die niet toegankelijk zijn voor iedereen. De sjaals uit de collectie bestaan uit twee lagen glanzende stof en vulling, en verwijzen letterlijk naar een meme. Met deze collectie kijkt ze met een kritische blik naar de designindustrie. Hoewel deze industrie vaak geprezen wordt om zijn authenticiteit en exclusiviteit, blijft design in werkelijkheid alleen toegankelijk voor degenen met de financiële of culturele middelen om het zich te veroorloven. Dit leidt tot een vorm van elitarisme die de ontoegankelijkheid in stand houdt.